هرساله به مدت یک هفته درسامرست هاوس لندن (Somerset House)، جشنوارۀ کوچکی از بازی‌های تجربی برگزار می‌شود. تم سال گذشتۀ جشنواره، عشق بود. این جشنواره به مدت ده سال است که برگزار می‌شود و تم امسال آن – آستانگی (Liminality) – بسیار برای این رسانه مناسب است. بازی‌های ویدیویی در فضای میان‌رشته‌ای قرار دارند: جهان‌هایی تخیلی که در آن‌ها اتفاقات و روابط واقعی رخ می‌دهد. هم‌چنین بازی‌ها شکلی از هنر هستند که از میان رابطۀ تکنولوژی و فرهنگ سر برون آورده‌اند.

به خاطر وجود نمونه‌های بسیاری در این فهرست، می‌توان بازی‌هارا از زوایای مختلف بررسی کرد. در این فهرست، بازی‌هایی با موضوعات انتقال (Transiton)، گسترش (Expansion)، زندگی و مرگ، حدومرزها و اسکیت‌بوردسواری در فضای سایبری وجود دارد. در این‌جا تجربه‌های تعاملی متنوع و بسیاری هست که می‌تواند به خوبی و به‌طور جامع به بازدیدکنندگان نشان دهد که  بازی‌ها و هنرهای دیجیتال چگونه می‌توانند باشند. هم‌چنین بخش‌هایی در مورد بازی‌های تعاملی نیز وجود دارد؛ مانند «پروتئوس» از اد کی و دیوید کاناگا (Ed Key & David Kanaga’s Proteus) که در آن شما در یک منظرۀ رویایی برساخته قدم می‌زنید – و «منظره‌یاب» از استودیوی سَد اول (Sad Owl’s Viewfinder)، یک بازی عالی دربارۀ ادراک و عکاسی. سپس بازی «مارپیچ» (Labyrinth) را داریم که در آن شبکه‌ای از طناب‌های به‌هم‌پیوسته وجود دارد که در صورت لمس آن‌ها، مکعب‌های LED روشن می شود و در نهایت به یک جعبۀ بازی می‌رسیم؛ «خاطرات روان» از پاملا کوآدرو (Pamela Cuadros’s Moving Memories).

در یکی از اتاق‌ها فیلمی از گشت‌وگذار به به نواحی پر زرق‌وبرق بازی Cyberpunk 2077 در حال پخش است که در مقابلش اسکیتی قرار گرفته؛ افراد با زدن عینک سه‌بعدی روی این اسکیت قرار می‌گیرند و با سریدن روی اسکیت می‌بایست راه خود را از میان موانع پیکسلی پیدا کنند.

بازی v r 5 از Pippin Barr نیز نمایشی از سایه‌ها در یک جزیره است که با موتور بازی یونیتی (Unity) ساخته شده است.

در کنار سه‌گانه‌ای دربارۀ مرگ و زندگی، بازی Astro.Log.IO قرار دارد که در آن شما با وارد کردن تاریخ تولد خود وارد یک چادر می‌شوید و می‌توانید به صدای ستاره‌ها در روزی که متولد شدید، گوش دهید.

بازی کمیک تعاملی Artworld Gaiden، هرچند با کابینت‌های نارنجی احمقانه‌اش از فضای نمایشگاه – که بیشتر تم جدی‌ای دارد – جدا شده ولی از آن دسته بازی‌هاست که ارزش دارد به آن بپردازید.

بازی شدیداً معذب‌کنندۀ «راهپیمایی در هزارتو» (Maze Walkthrough) نیز ارزش بازی کردن دارد. در این بازی شما در یک راهروی بی‌پایان که یادآور زیبایی‌شناسی فیلم‌های علمی-تخیلی مختلف است،  قدم می‌زنید؛ انگار که انگار در صفحۀ لودینگ بازی گیر کرده‎‌اید.

با این‌که تم امسال نمایشگاه، این پتانسیل را داشت که بسیار درون‌گرایانه باشد – زیرا که «آستانگی» یک مفهوم اذیت‌کننده است و بسیار از نمایشگاه‌های دیگر به آن متمایل هستند – ولی هم‌چنان در این‌جا فضای بسیاری برای شورو نشاط وجود دارد. در بیرون سامرست هاوس، کودکان مینی‌گلفی بازی می‌کنند که قابلیت بازآرایی و تغییر شکل دارد. در داخل، اتاقی وجود دارد که در آن به کاردستی و مدل‌سازی با زباله‌ها و خط‌خطی کردن اختصاص یافته است. یک لاشخور بانمک از شرکت‌کنندگان دعوت می‌کند تا پیامی را رمزگشایی کنند و برندۀ یک برچسب شوند.

هدف نمایشگاه «Now Play This» به نمایش گذاشتن بازی‌های پیشرو و نوآورانه است ولی گشت‌وگذار در آن تجربه‌ای مهیج و سرگرم‌کننده به‌شمار می‌رود و تضمین می‌دهد آن‌چه را که در این‌جا بازی می‌کنید، در شما احساس متفاوتی ایجاد کند نسبت به آن‌چه که بازی‌ها می‌توانند انجام دهند.