پرواضح است که برگزاری هر نوع نمایشگاه با موضوع رسانه، در عصر رسانه‌های دیجیتال، مبارک است و جای دست مریزاد و تشویق دارد اما هر نمایشگاه با چیدمان خود، کیفیتش را مشخص می‌کند و نمود می‌دهد. پس باید این سؤال را طرح کرد که نمایشگاه امسال چه کیفیتی دارد؟
وقتی وارد سالن می‌شویم یک وضعیت یک‌پارچه را شاهد هستیم؛ وضعیتی تک‌سویه و تک‌ساحته. فارس، تبیان، ایرنا، دفاع مقدس و غیره خبرگزاری‌هایی هستند که بزرگ‌ترین غرفه‌ها را دارند که به خودی خود مسئله‌ای نیست اما در عصر حاضر، چگونه می‌توان یک هدف و یک ساحت را در نمایشگاهی که در ذات می‌بایست چند ساحتی باشد – چون رسانه این‌گونه است – دنبال و فراهم کرد؟
کافی است که به جای‌جای نمایشگاه سر بزنید تا دریابید که فقط یکی‌دوجا نمود هوش مصنوعی را می‌توان دید و فقط در یکی‌دوجا می‌توان نرم‌افزار یا سایت‌های مرتبط با رسانه‌های مجازی را مشاهده کرد و باقی، تکرار مکررات است و این تکرار از منظر جناحی و سیاسی نیز تو ذوق می‌زند. رسانه‌های اصولگرا ۸۰ درصد حجم نمایشگاه را دربرگرفته‌اند و رسانه‌های مقابل با خوش‌بینی باقی حجم را. این نبودن تعادل، این یک‍سویگی و این عقب ماندن از دنیای امروز، به‌خصوص با بی‌توجهی به تکنولوژی‌های نوین، همگی شما را دچار سرگردانی و سؤال می‌کند که چگونه می‌توان چنین نمایشگاهی را با این تعارضات و ضعف‌ها چیدمان کرد؟! چیدمانی که خبرگزاری‌های موازی درست می‌کند و بودجه هدر می‌دهد؛ چه خبرگزاری‌های جناحی و چه موضوعی. و پرسش اساسی این است که چرا موازی‌کاری؟ آیا این مقدار سایت با یک حرف و شکل مشترک نیاز است؟! گمان نمی‌کنم.
