چرا (باید) به پادکست گوش دهیم؟
شاید شما هم مثل من درگیر وسواس عجیبی باشید. وسواسی که به شما میگوید باید هر لحظه و هر ثانیه از زندگیات را صرف انجام کار مفیدی کنی. این ذهنیت شما را مجبور میکند تا به ازای هر فرصت خالی که در انتظار شماست راهی برای فعالیتهای جدیدتر باز کنید. برای مثال من اگر در مترو باشم، از خود میپرسم که آیا با اپلیکیشن زبان فرانسوی بخوانم؟ زمانی که در تاکسی اینترنتی نشستهام به پادکست گوش کنم یا فرصت ناهار و استراحتم در شرکت را به تکمیل بولت ژورنالم اختصاص بدهم؟
البته این که آیا اصلاً این سبک زندگی در طولانی مدت کارآمد است یا نه را باید از اهلش جویا شد؛ ولی میدانم یکی از دلایلی که چنین تفکری در من و همنسلانم یعنی نسل Z رشد کرده، یک جمله است «میخواهم جلو بیوفتم!» گاهی از خودم گاهی از دیگری. برای مثال اگر به دنبال یادگیری زبان دوم، سوم یا حتی بیشتر هستیم پاسخش واضح است؛ میخواهیم به آن زبان تحصیل کنیم، با فرهنگ آن کشور عجین شویم، اصلا نمیدانم. هر که خود داند! مهم این است که میخواهیم بهتر از دیروزمان باشیم.
اما من برای رسیدن به پاسخ چرایی کار دیگری اینجا هستم. فعالیتی که شاید بخشی از روتین زندگی شما را نیز فرا گرفته باشد ولی به پاسخش فکر نکرده باشید. «چرا باید به پادکست گوش دهیم؟»
البته هیچ بایدی وجود ندارد. سؤال بهتر این است «چرا به پادکست گوش دهیم؟»
پاسخ این سؤال و دلیل محبوبیت پادکست به عوامل مختلفی مانند تنوع، راحتی، مقرون به صرفه بودن و… گره خورده است. اگر شما به دنبال یادگیری چیزهای جدید، کسب دانش یا حتی تفریح و سرگرمی هستید، پادکستها میتوانند منبع ارزشمندی باشند. آنها میتوانند کمک کنند تا بهروز بمانید و دیدگاهتان را گسترش دهید؛ حتی سبب برقراری ارتباط میان شما و افرادی میشود که به موضوعات مشترک علاقه دارید. تنها کافیست نگاهی به شرایطتان بیندازید تا دلیل شخصی خودتان را کشف کنید.
ولی به عنوان ساکن یکی از کلانشهرها که هر روز زمان زیادی را صرف رفتوآمد میکند، برای من سهلالوصول بودن اولویت است. پادکست مانند کتاب نیست که اگر قطور بود اصلاً در کیفم جا خوش نکند یا اگر کرد، سنگینیاش در کوچهپسکوچههای شهر امانم را ببرد. حتی مانند فیلم هم نیست که اگر پیاده باشم نتوانم روی آن تمرکز کنم و اگر سواره باشم، سرگیجه بگیرم. پادکست تنها به یک فضا نیاز دارد؛ آن هم ذهن شماست. هر جا که بودید اجازه دهید وارد شود.
یک پاسخ
چه تیتر قشنگی داشت